شرکت انصارگسترخاورمیانه

On the night of February 17, 1981 I was studying for an Organic Chemistry test at the library with Sharon, my girlfriend of three years. Sharon had asked me to drive her back to her dormitory as it was getting quite late. We got into my car, not realizing that just getting into a car would never quite be the same for me again. I quickly noticed that my gas gauge was registered on empty so I pulled into a nearby convenience store to buy $2.00 worth of gas. "I'll be back in two minutes," I yelled at Sharon as I closed the door. But instead, those two minutes changed my life forever.

Entering the convenience store was like entering the twilight zone. On the outside I was a healthy, athletic, pre-med student, but on the inside I was just another statistic of a violent crime. I thought I was entering an empty store, but suddenly I realized it was not empty at all. Three robbers were in the process of committing a robbery and my entrance into the store caught them by surprise. One of the criminals immediately shoved a .38 caliber handgun to my head, ordered me to the cooler, pushed me down on the floor, and pumped a bullet into the back of my head - execution style. He obviously thought I was dead because he did not shoot me again. The trio of thieves finished robbing the store and left calmly.

Meanwhile, Sharon wondered why I had not returned. After seeing the three men leave the store she really began to worry as I was the last person she saw entering the store. She quickly went inside to look for me, but saw no one -- only an almost empty cash register containing one check and several pennies. Quickly she ran down each aisle shouting, "Mike, Mike!"

Just then the attendant appeared from the back of the store shouting, "Lady, get down on the floor. I've just been robbed and shot at!"

Sharon quickly dropped to the floor screaming, "Have you seen my boyfriend ... auburn hair?" The man did not reply but went back to the cooler where he found me choking on my vomit. The attendant quickly cleaned my mouth and then called for the police and an ambulance.

Sharon was in shock. She was beginning to understand that I was hurt, but she could not begin to comprehend or imagine the severity of my injury.

When the police arrived they immediately called the homicide division as they did not think I would survive and the paramedic reported that she had never seen a person so severely wounded survive. At 1:30 a.m. my parents who lived in Houston, were awakened by a telephone call from Brackenridge Hospital advising them to come to Austin as soon as possible for they feared I would not make it through the night.

But I did make it through the night and early in the morning the neurosurgeon decided to operate. However, he quickly informed my family and Sharon that my chances of surviving the surgery were only 40/60. If this were not bad enough, the neurosurgeon further shocked my family by telling them what life would be like for me if I beat the odds and survived. He said I probably would never walk, talk, or be able to understand even simple commands.

My family was hoping and praying to hear even the slightest bit of encouragement from that doctor. Instead, his pessimistic words gave my family no reason to believe that I would ever again be a productive member of society. But once again I beat the odds and survived the three and a half hours of surgery.

Even though my family breathed a huge sigh of relief that I was still alive the doctor cautioned that it would still be several days before I would be out of danger. However, with each passing day I became stronger and stronger and two weeks later I was well enough to be moved from the ICU to a private room.

Granted, I still could not talk, my entire right side was paralyzed and many people thought I could not understand, but at least I was stable. After one week in a private room the doctors felt I had improved enough to be transferred by jet ambulance to Del Oro Rehabilitation Hospital in Houston.

My hallucinations, coupled with my physical problems, made my prognosis still very bleak. However, as time passed my mind began to clear and approximately six weeks later my right leg began to move ever so slightly. Within seven weeks my right arm slowly began to move and at eight weeks I uttered my first few words.

My speech was extremely difficult and slow in the beginning, but at least it was a beginning. I was starting to look forward to each new day to see how far I would progress. But just as I thought my life was finally looking brighter I was tested by the hospital europsychologist. She explained to me that judging from my test results she believed that I should not focus on returning to college but that it would be better to set more "realistic goals."

Upon hearing her evaluation I became furious for I thought, "Who is she to tell me what I can or cannot do. She does not even know me. I am a very determined and stubborn person!" I believe it was at that very moment that I decided I would somehow, someday return to college.

It took me a long time and a lot of hard work but I finally returned to the University of Texas in the fall of 1983 - a year and a half after almost dying. The next few years in Austin were very difficult for me, but I truly believe that in order to see beauty in life you have to experience some unpleasantness. Maybe I have experienced too much unpleasantness, but I believe in living each day to the fullest, and doing the very best I can.

And each new day was very busy and very full, for besides attending classes at the University I underwent therapy three to five days each week at Brackenridge Hospital. If this were not enough I flew to Houston every other weekend to work with Tom Williams, a trainer and executive who had worked for many colleges and professional teams and also had helped many injured athletes, such as Earl Campbell and Eric Dickerson. Through Tom I learned: "Nothing is impossible and never, never give up or quit."

He echoed the same words and sentiments of a prominent neurosurgeon from Houston, Dr. Alexander Gol, who was a close personal friend of my parents and who drove to Austin with my family in the middle of the night that traumatic February morning. Over the many months I received many opinions from different therapists and doctors but it was Dr. Gol who told my family to take one day at a time, for no matter how bad the situation looked, no one knew for certain what the brain could do.

Early, during my therapy, my father kept repeating to me one of his favorite sayings. It could have been written by both Tom and Dr. Gol and I have repeated it almost every day since being hurt:

"Mile by mile it's a trial; yard by yard it's hard; but inch by inch it's a cinch."

I thought of those words, and I thought of Dr. Gol, Tom, my family and Sharon who believed so strongly in me as I climbed the steps to receive my diploma from the Dean of Liberal Arts at the University of Texas on that bright sunny afternoon in June of 1986. Excitement and pride filled my heart as I heard the dean announce that I had graduated with "highest honors" (grade point average of 3.885), been elected to Phi Beta Kappa, and been chosen as one of 12 Dean's Distinguished Graduates out of 1600 in the College of Liberal Arts.

The overwhelming emotions and feelings that I experienced at that very moment, when most of the audience gave me a standing ovation, I felt would never again be matched in my life -- not even when I graduated with a masters degree in social work and not even when I became employed full time at the Texas Pain and Stress Center. But I was wrong!

On May 24, 1987, I realized that nothing could ever match the joy I felt as Sharon and I were married. Sharon, my high school sweetheart of nine years, had always stood by me, through good and bad times. To me, Sharon is my miracle, my diamond in a world filled with problems, hurt, and pain. It was Sharon who dropped out of school when I was hurt so that she could constantly be at my side. She never wavered or gave up on me.

It was her faith and love that pulled me through so many dark days. While other nineteen year old girls were going to parties and enjoying life, Sharon devoted her life to my recovery. That, to me, is the true definition of love.

After our beautiful wedding I continued working part time at the Pain Center and completed my work for a masters degree while Sharon worked as a speech pathologist at a local hospital. We were extremely happy, but even happier when we learned Sharon was pregnant.

On July 11, 1990 at 12:15 a.m. Sharon woke me with the news: "We need to go to the hospital .... my water just broke." I couldn't help but think how ironic it was that my life almost ended in a convenience store and now on the date "7-11" we were about to bring a new life into this world. This time it was my turn to help Sharon as she had helped me over those past years. Sharon was having contractions about every two minutes, and each time she needed to have her lower back massaged.

Since she was in labor for 15 hours that meant 450 massages!! It was well worth every bit of pain in my fingers because at 3:10 p.m. Sharon and I experienced the birth of our beautiful daughter, Shawn Elyse Segal!

Tears of joy and happiness came to my eyes as our healthy, alert, wonderful daughter entered this world. We anxiously counted her 10 fingers and her 10 toes and watched her wide eyes take in the world about her. It was truly a beautiful picture that was etched in my mind forever as she lie in her mother's waiting arms, just minutes after her birth. At that moment I thanked God for blessing us with the greatest miracle of all -- Shawn Elyse Segal.

خانواده خوشبختم

هیچ وقت خودم را بی نظیر ندیدم، اما همه می گن آدم فوق العاده ای هستم. از نظر خودم، من فقط یه آدم معمولی با اهداف واقع گرایانه و رویاهای بزرگ بودم. دانشجوی 19 ساله در دانشگاه تگزاس که می خواست به آرزوی بزرگش که جراح ارتوپد شدن بود برسه.

در شب 17 فوریه سال 1981 همراه دوستم شارون در کتابخانه برای امتحان شیمی الی مطالعه می کردیم. سه سال بود که با هم دوست بودیم. چون خیلی دیر کرده بود از من خواست که به خوابگاه ببرمش. بدون اینکه بدونم سوار ماشین شدن از این به بعد برای من متفاوت خواهد شد، سوار ماشینم شدیم. وقتی داخل ماشین نشستم متوجه شدم عقربه بنزین خالی بودن باک رو نشان می ده به همین خاطر برای خریدن 2 دلار بنزین به پمپ بنزین رفتم. وقتی در را می بستم به شارون گفتم:"دو دقیقه ای بر می گردم." اما همین دو دقیقه زندگیم را برای همیشه تغییر داد.

وارد شدن به فروشگاه مثل رسیدن به دو راهه مرگ و زندگی بود. قبل از ورود سالم، ورزشکار و دانشجوی دوره مقدماتی پزشکی بودم و بعد از خروج جزو آمار قربانیان جنایت های خشن. اولش فکر می کردم وارد فروشگاهی خالی می شم اما ناگهان متوجه شدم که هیچ وقت خالی نبوده. سه سارق مسلح در حال سرقت کردن بودند که ورود من غافلگیرشان کرد. یکی از دزدها با هفت تیر 38. میلیمتری به سرم زد. دستور داد به طرف کولر برم  و روی زمین دراز بکشم و ناگهان یک گلوله به پشت سرم شلیک کرد. حتما فکر می کرد مردم چون دیگه شلیک نکرد. دزد ها سرقتشان را انجام دادند و فروشگاه را با آرامش کامل ترک کردند.

در همین حین شارون تعجب می کنه که چرا برنگشتم. بعد از دیدن خروج سه مرد از فروشگاه نگران می شه چون من آخرین فردی بودم که وارد فروشگاه شده بودم. به سرعت برای پیدا کردن من وارد فروشگاه شد—اما بجز یک صندوق تقریبا خالی با یک چک و چند سکه چیزی ندید. در حالی که صدا می کرد" مایک " "مایک" به هر راهرویی سر می زد.

 خدمتکار درحالی که فریاد می زد از پشت فروشگاه بیرون آمد و گفت: خانم روی زمین دراز بکشید. از من سرقت کردند و به سمتم شلیک شده.

شارون خودش را بر روی زمین انداخت و فریاد زد: دوستم که مو های قهوای داره رو ندیدی؟...خدمتکار جواب نداد و به سمت کولر برگشت و من رو در حالی  پیدا کرد که محتویات معده راه تنفسم را بسته بود. بسرعت دهانم را تمیز کرد و با پلیس و اورژانس تماس گرفت.

شارون شوکه شده بود. متوجه شده بود که آسیب دیده ام اما نمی تونست شدت جراحتم رو تصور کند. وقتی پلیس رسید بسرعت با دایره جنایی تماس گرفتند چون فکر نمی کردند من نجات پیدا کنم و امداد گر هم گفت تا حالا ندیده کسی با این شدت جراحت زنده مانده باشه. در ساعت 1:30 صبح پدر و مادرم که در هوستن زندگی می کردند، با تماسی از طرف بیمارستان برکنریج از موضوع مطلع شدند و از آنها خواسته شد خودشان را هر چه سریعتر به اُستین برسانند چون می ترسیدند که تا صبح دوام نیاورم.

هر طوری بود شب را پشت سر گذاشتم و زنده ماندم ، صبح خیلی زود جراح عصب تصمیم گرفت عملم کند. جراح به شارون و پدر و مادرم گفت که احتمال زنده ماندن من 40 به 60 هست. اگرچه خبر بدی نبود اما جراح با گفتن اینکه اگر ازعمل زنده بیرون بیام چه نوع زندگی خواهم داشت پدر و مادرم را شوکه کرد. گفت احتمال داره که برای همیشه نتونم راه برم، صحبت کنم و حتی دستور های ساده را هم درک کنم.

 خانوداه ام امیدوار بودند و دعا می کردند تا از دکتر خبر های دلگرم کننده ای بشنوند. به جای دلگرمی، جملات بدبینانه اش خانواده ام را به این باور رساند که من هیچ وقت نمی توانم دوباره عضو موثری در جامعه باشم. اما من یکبار دیگر هم بر مشکلات غلبه کردم و از عمل سه ساعت و نیمی نجات پیدا کردم.

پدر و مادرم به خاطر اینکه هنوز زنده بودم نفس راحتی کشیدند و دکتر هم پیش بینی کرد که چند روزی طول می کشه تا خطر کاملا برطرف بشه. هر روزی که می گذشت بهتر و بهتر می شدم و بعد از دو هفته حالم طوری شد که از ICU به بخش و به اتاقی مخصوص منتقل شدم.

مشخص بود که هنوز نمی تونستم صحبت کنم، سمت راست بدنم به طور کامل فلج شده بود و همه فکر می کردند که هیچ چیزی را درک نمی کنم. اما حداقل زنده بودم. بعد از یک هفته ماندن در اتاق مخصوص دکتر ها حس کردند شرایطم طوری هست که بتونم با آمبولانس هوایی به بیمارستان توانبخشی دلارو در هوستن منتقل بشوم. 

 توهم هم به مشکلات جسمی ام اضافه شد و پیش بینی زمان بهبودیم رو سخت کرد. اگر چه با گذشت زمان ذهنم فعال شد و تقریبا بعد از گذشت شش هفته پای راستم و هفت هفته دست راستم به اهستگی شروع به حرکت کردند و در هفته هشتم هم اولین کلمه را به زبان آوردم.

در ابتدا آهسته و به سختی صحبت می کردم اما این فقط یک شروع بود. هر روز منتظر روز جدید بودم تا ببینم چقدر پیشرفت می کنم. اما به محض اینکه فکر کردم شرایط زندگیم داره به سمت بهتر شدن پیش می ره به وسیله عصب شناس بیمارستان معاینه شدم و آزمایشی دادم. به من گفت: طبق نتیجه آزمایش معتقده که نباید به فکر برگشتن به دانشکده باشم و بهتره اهداف واقع بینانه تری را دنبال کنم.

بعد از شنیدن نظرش عصبانی شدم و به خودم گفتم: اون کسی نیست که بخواد بگه من چی کار می تونم یا نمی تونم بکنم. حتی من رو نمی شناسه. من خیلی مصمم و سرسختم.....فکر می کنم همان روز ها بود که تصمیم گرفتم هر طوری شده به دانشکده برگردم.

مدت زمان زیادی طول کشید و سختی های زیادی رو تحمل کردم اما حدودا یک سال و نیم بعد از مرگ تقریبی ام در پاییز سال 1983 موفق شدم به دانشگاه تگزاس برگردم. سال های بعد در استین برای من خیلی سخت بود. اما واقعا به این باور رسیدم که اگر بخوام زیبایی را در زندگیم ببینم باید شرایط های سخت را هم تجربه کنم. اگر چه شرایط خیلی سختی را تجربه کردم، اما من باور داشتم که می تونم در این راه نهایت تلاشم را هم بکنم و هر روزم را به بهترین شکل زندگی کنم.

هر روزی که می گذشت سرم بیشتر شلوغ می شد، در کنار شرکت کردن در کلاس های دانشگاه برای درمان سه تا پنج بار در هفته به بیمارستان برکنریج می رفتم. اگر هم کافی نبود یک هفته درمیان با هواپیما به هوستن می رفتم تا زیر نظر تام ویلیامز باشم. مربی و مدیری که با خیلی از دانشگاه ها و تیم های حرفه ای کار کرده بود و تا حالا به خیلی از ورزشکارهای آسیب دیده مثل ارل کمپل و اریک دیکرسون کمک کرده. از تام یاد گرفتم که: هیچ چیزی غیرممکن نیست و هرگز و هرگز تسلیم نشم.

تام کلمات و احساسات  دوست پدر و مادرم که جراح سرشناس مغز و اعصاب بیمارستان هوستن بود را تکرار می کرد که همراهشان در نیمه شب هولناک زمستانی به استین امد. در طول این ماه ها نظرات متعددی از طرف دکترها و متخصین مختلف دریافت می کردم. اما این دکتر گل بود که به پدر و مادرم گفت فعلا با شرایط کنار بیایید و نگران آینده نباشید.مهم نیست که چه شرایط بدی داره مهم اینه که هیچ کسی به طور قطع نمی دونه مغز در این وضعیت ها چه طور عکس العمل نشان می ده.

اخیرا در طول درمانم، پدرم این جمله مورد علاقه اش را پشت سر هم برای من تکرار می کرد . فکر می کنم باید تام و دکتر گل اون رو نوشته باشند. و من هم از وقتی آسیب دیده ام هر روز تکرارش کرده ام.

"مایل به مایل رفتن خیلی مشکله، یارد به یارد رفتن سخته؛ اما کم کم رفتن آسونه".

وقتی در اون بعد از ظهر تابستانی در سال 1986 از پله ها بالا می رفتم تا مدرکم را از دست رئیس دانشگاه تگزاس بگیرم به این کلمه ها و دکتر گل و خانواده ام و شارون که عمیقا باورم داشت فکر می کردم. وقتی شنیدم رئیس دانشگاه اعلام کرد با بالاترین نمره فارغ التحصیل شدم و به عنوان یکی از اعضای انجمن دانشجویان ممتاز انتخاب شدم و همچنین از بین 1600 نفر فارغ التحصیل دانشکده علوم انسانی به عنوان یکی از دوازده رئیس ممتاز فارغ التحصیلان انتخاب شدم دلم پر شد از شور و هیجان و غرور.

وقتی حضار ایستاده تشویقم کردند احساسات و هیجاناتی را تجربه کردم که فکر می کردم در زندگیم دوباره تکرار نخواهد شد حتی زمانیکه با مدرک فوق لیسانس مددکاری اجتماعی فارغ التحصیل شدم و حتی وقتی بصورت تمام وقت در مرکز مشاوره تگزاس استخدام شدم این حس را تجربه نکردم. اما اشتباه می کردم!

در 24 می سال 1987 متوجه شدم هیچ چیزی نمی تونه جای شادی ازدواج من و شارون را بگیره. دوست دوران دبیرستان که همیشه همراه و شریک غم ها و شادی های من بود. برای من شارون یک معجزه است. با ارزش ترین در دنیای مشکلات و درد ها و رنج هام...این شارون بود که به خاطر اینکه همیشه  کنار من باشه برای مدتی ترک تحصیل کرد و هیچ وقت ترکم نکرد و تنهام نگذاشت.

در آن روزهای تیره و تار عشق و ایمانش بود که نجاتم داد. در حالی که دختران هم سن و سالش در پارتی ها شرکت می کردند و از زندگیشان لذت می بردند، شارون زندگی اش رو وقف نجات من کرد که این برای من تعریف حقیقی عشقه.

بعد از مراسم زیبای ازدواجمان شغلم را در مرکز مشاوره ادامه دادم و تا زمانی که شارون  در بیمارستان به عنوان متخصص گفتار درمانی مشغول به کار شد به دنبال کار های فوق لیسانسم بودم. واقعا شاد بویم، اما زمانی که متوجه شدیم شارون باردار شده شاد تر هم شدیم.

در نیمه شب 11 جولای 1990 شارون با یک خبر ازخواب بیدارم کرد: "باید بریم به بیمارستان...موقع وضع حمل منه". من نمی تونستم کمکش کنم اما فکر کردم چقدر عجیبه که تقریبا زندگیم در اون فروشگاه به هم ربخت و تغییر کرد و حالا در تاریخ 11-7 داشتیم می رفتیم تا زندگی جدیدی رو وارد این دنیا بکنیم. به خاطر ورود دختر سالم و زرنگمان به این دنیا، اشک شوق در چمشانم حلقه بست. با عجله انگشتهای دست و پاهاش رو شمردیم و چشم های درشتش را تماشا کردیم که به دنیای اطرافش نگاه می کرد. وقتی بعد از تولد در بغل مادرش خوابیده بود تصویر واقعا زیبایی را برای همیشه در ذهنم حک کرد که هیچ وقت فراموشش نمی کنم. همان لحظه از خدا به خاطر دادن بزرگترین موهبت به ما یعنی شاون الیس سگل سپاسگزاری کردم.